‘La Rose Blanche’ wordt een low budget -film over een verdampend tijdperk. Het wordt do-it-yourself cinema met de kiemen van iets nieuws vanuit  ‘s lands meest gereputeerde, gevreesde en gemeden gemeente, groot als een middelgrote stad: Molenbeek. Achter de goedverzorgde bloemen en planten op het trottoir van volkscafé ‘La Rose Blanche’ in Laag-Molenbeek zit een ongemeen boeiend stuk Brusselse stadsgeschiedenis verborgen.

De Griekse broers Pavlos en Kostas Karassavidis blinken hier al  44 jaar de kranen van de oude tap-installatie op. Zij worden bijgestaan door Giorgos, de zoon van hun zus Chryssoula. Die kuist dagelijks het café en verzorgt de planten van de meterslange façade. Jarenlang lette ze als een engel
op haar dementerende moeder Sofia, die onlangs overleed. In tegenstellling tot haar in Griekenland begraven echtgenoot Giorgos Karassavidis, rust ze op de begraafplaats van Molenbeek.

​

Hier een vreemde, thuis ook!

Het familieverhaal van deze caféhoudersfamilie begint bij de exodus van de Grieken in de streek van de Zwarte Zee (of de Pontos) in Turkije in in het begin van de twintigste eeuw.  Grootvader Pavlos Karassavidis was één van de miljoenen Grieken die als gevolg van de Grieks-Turkse oorlog het Turkije van vandaag moesten ontvluchten. Dit gebeurde in een sfeer van genocide.  Door de akkoorden van Lausanne die de uitkomst van de Grieks-Turkse oorlog regelden, werd dit later omgezet in een gedwongen volkerenuitwisseling. De hervestiging van al deze etnische Grieken in het Griekse moederland is een verhaal van ontworteling en moeizame integratie op zich. De 1 à 2 miljoen nieuwkomers werden niet met open armen ontvangen en met argusogen bekeken.

De grootvader van Kostas en Pavlos Karassavidis werd door naijverige dorpsgenoten vermoord in de woelige periode van de Griekse burgeroorlog die onmiddellijk volgde op de tweede wereldoorlog en nog verschrikkelijker was.  Het nog niet zo lang gebouwde huis van de Karassavidisfamilie werd in brand gestoken. De familie herstelde zich moeizaam van deze tegenslagen.

 

Internationale treinen

Vader Karassavidis zocht begin jaren zestig zijn geluk in België en begon te werken als schoonmaker op de internationale treinen in het Brusselse Noordstation. Het was de tijd van boomende arbeidsmigratie. De Belgische mijnen hadden goedkope arbeidskrachten broodnodig. Giorgos was zeker niet alleen. Zijn gezin woonde aanvankelijk in de Brusselse Noordwijk die later door het megalomane Manhattanproject bijna volledig werd verwoest.

​

La Rose Blanche, ‘un monument du quartier’

Vijf jaar later begon Giorgos een groentewinkel in Molenbeek vlak tegenover Café La Rose Blanche dat hij in 1973 overkocht van de Belgische eigenaars. Meer dan 44 jaar later draait de zaak nog steeds. Veel is veranderd in Molenbeek. Men zou kunnen zeggen dat dit café en deze familie een buurt hebben zien evolueren. Vele huidige klanten leerden het café via hun vaders kennen. Al die tijd is ‘La Rose Blanche’ de rots in de branding gebleven.

​

La Rose Blanche is het laatst overgebleven café van een generatie van Griekse cafés in Oud-Molenbeek, een plek waar vandaag de dag de alcoholschenkende cafés op één hand te tellen zijn. De aanleunende moskee is aan uitbreiding toe en biedt meer dan schoon geld voor het toch al uitgeleefde etablissement. Regisseur Kris Kaerts , al jaren klant in het café, overtuigde de caféhouders om vooraleer het zover is nog één en ander vast te leggen op beeld ‘om te bewaren voor het nageslacht’.  De plek is in al die jaren uitgegroeid tot een baken, een verlenging van de eigen woonkamer van de buurtbewoners. De klandizie is voor wie wat dieper graaft best divers en zelfs enigzins kosmopolitisch te noemen voor Molenbeek.

Achter de ogenschijnlijke ‘couleur locale’ tref je meer dan eens een verrassing qua achtergronden en sociale mix.  Iemand van de klanten formuleerde het zo: ‘Ceci n’est pas un café, c’est un monument du quartier!’.

 

Inmiddels zijn we twee jaar later. Het café is nog steeds open. Er werd gestart met een Amicale de la Rose Blanche, een fanclub die tegelijkertijd als feest- én als rouwcomité kan optreden. Met deze Amicale organiseren we fijne samenkomsten, afgewisseld met concrete activiteiten: expo’s, een flashmob dans, Grieks schimmentheater (karagkiozis) en heel wat rebetiko-concerten in het café. En dit alles documenteren we.

 

Meer dan een film!

Een geslaagde crowdfunding zette het project goed in de kijker  en bracht veel nieuwe klanten naar het café. Gegidste groepen die Molenbeek bezoeken, pakken tegenwoordig hun pint in dit café met verhaal. Op de buitenmuren werd dit voorjaar nog triomfantelijk ‘Kalimera Molenbeek!’ geschilderd. Hoe gaat dit aflopen? Wij weten het niet. De film gaat voorjaar 2018 in première. Dan volgt de tournée. Dan volgen uitwisseling en ontmoeting.

 

Voorjaar 2018 stellen we samen met de acteurs en muzikanten de film voor aan het publiek. Op uitnodiging. In culturele centra, in buurtbioskopen, in bedrijven of parochiezaaltjes. Dit wordt speciale cinema. We willen de mensen weghalen van hun televisietoestel en ze lastig vallen met iets echts.

De filosofie van elke vertoning is van een tweedimensionele film naar een driedimensioneel gebeuren gaan. Omdat onze maatschappij ontmoetingen kan gebruiken. Met het presenteren van deze film proberen we zoals in alle onderdelen van het project de vicieuze cirkel van de eigen kring te doorbreken en publieken met elkaar te laten vermengen. Ontmoetingen organiseren. Het lijkt wel of we afkomen met oude ambachten. Toch geloven we er in.

 

Geïnteresseerd in zo een avond? Met of zonder muzikanten? Contacteer ons!