In café La Rose Blanche hangt in het midden van de  toogspiegel een foto van een dansende menigte. De titel van deze foto luidt: ‘Salut de Trébisonde’. Iemand heeft er ooit nog de woorden ‘Pyrrichios’ aan toegevoegd. De foto herinnert de eigenaars van het café aan hun streek van herkomst: Trabzon, gelegen aan de Zwarte Zee  -of  ‘de Pontus’-in Turkije. In hun ogen is deze foto-scène een soort van ‘Last Dance’: een dans die gedanst werd terwijl de valiezen voor het gedwongen vertrek uit de streek van de Zwarte Zee klaarstonden. We spreken over de jaren ’20 van vorige eeuw.

 

In dezelfde toogkast prijkt ook een miniversie van een muziekinstrument. Het is de kemençe, een lier-variante die met een strijkstok wordt bespeeld.

De kemence begeleidt de cirkelvormige dans die we zien op de foto. Zowel de muziek als de dansen en de taal zijn gedeeld erfgoed voor de volkeren en culturen die ooit de streek rond de Zwarte Zee bewoonden. De schoonheid van deze mengcultuur alsook het verlies en de teloorgang van het uit elkaar vallen van deze gedeelde tradities wordt heel mooi beschreven door de Turkse auteur Omer Asan in het boek ‘De Kemence van Nikos’. Asan maakte van het beschrijven van de Pontische of Zwarte Zee -cultuur zijn levenswerk en kreeg er ook problemen mee met de Turkse autoriteiten. Het Grieks van rond de Zwarte Zee (of Romeyka) zou het dichtst bij het Grieks uit de oudheid liggen.

 

Eén van de varianten van de dansen uit deze streek wordt ‘pyrrichios’ geheten of ook wel ‘serra’. Deze wordt enkele gedanst door mannen. Het is een fascinerende krijgsdans die weerom zou teruggaan tot in de nacht van de tijd of tenminste tot in de Griekse Oudheid. Xenophon maakt er melding van in zijn Anabasis. Andere dansen –eveneens in cirkels gedanst met heel veel deelnemers – zijn geïnspireerd door andere thema’s en moods en worden door zowel mannen als vrouwen gedanst.

​

De tentoonstelling ‘Grieken van Molenbeek’ werd besloten met een dans in deze traditie op het kerkplein. De dans werd aangeleerd door de Grieks-Pontische Vereniging van Brussel Kamian K’en Argos. We wilden hem uitvoeren met Brusselaars van om het even welke origine. Op die wijze pleegden we een eerbetoon aan de verdwenen traditie van vreedzame co-existentie van culturen in het Zwarte Zeegebied en wilden we de Brusselse kracht van diversiteit in de verf zetten. De repetities voor de dans vonden plaats op verschillende plekken in Brussel o.a. GC De Vaartkapoen, het Maria-Boodschaplyceum, CC Maritime.